Leren en laten leren
Na een uitgebreid oriëntatietraject was het dan ineens zover: ik ging voor de klas. Eigenlijk zou ik eind augustus beginnen als ‘mevrouw Bolhuis van Nederlands’, tegelijkertijd met de start van mijn opleiding als zij-instromer. Maar mijn nieuwe school kon me ook begin juni al goed gebruiken. Het idee was even slikken, maar tegelijkertijd: was het niet een fijn idee om de school, de collega’s en de kinderen alvast te leren kennen, voor het nieuwe schooljaar los zou barsten?
Na mezelf de nodige moed te hebben ingesproken en met in mijn rugzak twee geobserveerde lessen en een spoedcursus Magister en Classroom, stortte ik me in dit nieuwe avontuur. Gelukkig wist ik niet half wat me te wachten stond.
Drie vierdeklassen kreeg ik, vol met 15- en 16-jarige pubers. Wat ik me niet helemaal had gerealiseerd, was dat het niet alleen voor mij spannend was om naar school te gaan. De leerlingen kwamen ook weer voor het eerst na veel thuisonderwijs met z’n allen terug in de schoolbanken en waren uitgelaten als jonge hondjes. En waar ik op mijn startdag zelf pas achter kwam, was dat leerlingen steeds wel nog het recht hadden om (enkele dagen per week) van huis uit les te volgen. En dat dat betekende dat Mevrouw Bolhuis hybride les ging geven! De webcam ging aan en groepjes mij totaal onbekende pubers konden vanuit hun bed of bank meemaken hoe ik mijn debuut maakte als docent Nederlands….
"Ik heb nog geen moment spijt gehad van mijn sprong in het diepe."
Hoe ik die eerste dag heb overleefd, weet ik niet helemaal goed meer. Dat er spontaan ijsjes uitgedeeld werden door de schoolleiding en dat iedereen werd opgeschrikt door een keiharde melding van een NL-alertbericht, zorgde er ieder geval voor dat ik het totale gebrek aan orde niet alleen maar op mezelf betrok.
De verdere weken tot de zomer bleven erg intens en indrukwekkend. En hoewel ik me nog niet eerder zo vaak ‘bewust onbekwaam’ voelde als in deze tijd, heb ik nog geen moment spijt gehad van mijn sprong in het diepe. Ik geniet als de klas die aangeeft niks te hebben met literatuur (en al helemaal niks met literatuurgeschiedenis) toch heel aardig meedoet met de lessen erover, en ik hier en daar een ‘lightbulb-moment’ ontwaar; als een leerling mij in vertrouwen neemt over de angst die ze voelt om een presentatie te geven en daar vervolgens dapper overheen stapt; als een leerling heel eerlijk aangeeft dat hij me een leuke docent vindt, maar dat ik soms iets strenger mag zijn omdat de klas dat ook nodig heeft. Leren en laten leren, dat is mijn motto wel dit nieuwe schooljaar. Wordt vervolgd….
