Van nieuwkomer tot vertrouwd gezicht: het nieuwe schooljaar is aangebroken!
Van de ene op de andere dag stond ik daar: voor een mavo 2-klas met leerlingen die al lang hun draai op school hadden gevonden. Maar ik? Ik stond er ineens, midden in het schooljaar, zonder ervaring en bloednerveus over wat er allemaal op mij af zou kunnen komen. Ik was immers die nieuwe docent, alias meneer Quirijnen (‘hoe!?’), die hen wel even wat zou komen bijbrengen. Nou ja, ‘van de ene op de andere dag’… Er gingen achttien lesbezoeken op negen verschillende scholen, vier themabijeenkomsten, een driedaagse cursus en eindeloze gesprekken met mijn partner (die als docent al precies wist wat ik zou kunnen verwachten) aan vooraf, voordat ik eindelijk de sprong naar het onderwijs durfde te wagen.
‘Halverwege het schooljaar starten is niet ideaal’, zo hadden velen mij verteld. En ze hadden gelijk. Het was vallen, opstaan en weer vallen. Toch, in korte tijd maakte ik zoveel mee! Ik worstelde met ordeproblemen en leerlingen die er een sport van maakten om mijn geduld op de proef te stellen. Maar ik genoot van vrolijke begroetingen ’s ochtends en diepgaande gesprekken waarin leerlingen hun verhalen met me deelden. Met de geruststellende voorspelling van collega’s dat het nieuwe schooljaar heel anders zou beginnen dan mijn start in maart, ging ik de zomervakantie in en had ik tijd om na te denken over wat ik het komende schooljaar anders zou gaan doen.
Natuurlijk had ik nagedacht… Over consequent handelen, duidelijkere instructies en een strakkere lesopbouw. Maar toen op de eerste schooldag de nieuwe brugklassers arriveerden, met gezichten vol spanning en nieuwsgierigheid en hun rugzakken nog net iets te groot, merkte ik dat de voorspelling van mijn collega’s uitkwam. Ik kende de school, de collega's en de routines al, en dat gaf me vertrouwen. Waar ik eerder zoekende was naar mijn plek, stond ik nu steviger voor de klas. Dit keer was ík niet meer de nieuwe, maar zíj́.
Een nieuw schooljaar brengt iets bijzonders met zich mee. Zo zijn er leerlingen die oprecht blij zijn om je na zes weken afwezigheid weer te zien. Zoals die ene jongen die in de pauze naar mij toe kwam en eigenlijk geen idee had waar hij het met mij over wilde hebben. Hij ging naast mij staan en keek mij vol verwachting aan, omdat hij gewoon zin had in een praatje. Het enthousiasme van brugklassers is minstens zo leuk! Zo kwam een meisje, wiebelend op haar benen en haar rugzakbanden stevig vastgrijpend, trots vertellen dat zij later, net als haar vader, orthodontist wil worden. Het zijn zulke momenten die mij bevestiging geven dat ik de juiste keuze heb gemaakt. Werken in het onderwijs is écht bijzonder! Ik heb ontzettend veel zin in wat dit schooljaar gaat brengen!
